LUIKEN DICHT*

Zonder sokken reed Jantje Wertz door de korenvelden
op hun raam toe in een auto uit een film die zij niet hadden gezien,
net als alle andere films en auto's die voorbij kwamen
als ze met mooi weer - want korenvelden -
in de filmauto naar een eerdere film reden,

opa en oma traag in zwart-wit met tranen op witte lakens
aan de beek achter het slaapkamertje onder de spanten,
waar ze gewekt werden door de geur van kerkklokken en spekvet
om de hele dag tussen de puinen brug en de Napoleonsweg
te vechten met houten zwaarden
totdat zij - inderdaad - bloedden als meelzakken
voordat de poezenpap in opa's snor verdween
en hun vingers prevelend de Weesgegroetjes vonden
- zuinigheidmetvlijtbouwthuizenalskastelenamen -

in de schemer
van de Paternoster
die zo tergend langzaam
de ramen verduisterde
dat hun dromen
zich pas later
het knarsen van de luiken
zouden herinneren
.......loekentoe* .........loekentoe* ......Tis-dootdeloekentoe*