EINDELIJK THUIS

Als op een klassieke ansichtkaart zag hij
een jonge witte missionaris met een tropenhelm en een pijp,
voor een kleine missiepost uitdagend de camera inkijken,
de handen rustend op het plaatsnaambord van het kleine dorp aan de IJssel,
waar hij heel lang geleden het levenslicht zag.

De bejaarde pater begreep niet dat het een droom was,
hoewel deze droom zich de laatste tijd steeds vaker openbaarde
in de nacht nadat hij weer zijn lezing had gehouden
over de unieke ervaring, die hij na zijn pensionering had beleefd
tijdens zijn eerste tropenreis naar een bevriende missiepater,
toen hij boven aan de vliegtuigtrap,
in de kruidige warmte van de tintelende tropenavond
met wilde olifanten aan de verre horizon,
werd overvallen door een diep gevoel,
dat hij nooit had gekend en waarvan hij stante pede wist dat hij het altijd had gemist:
‘Eindelijk thuis!’.

En waarom het publiek steeds vaker meewarig lachte en applaudisseerde
als hij aan het einde van iedere lezing oprecht iedereen een goede thuisreis wenste.

Hij begreep het niet.